Met het oog op het komende WK een bijzondere “In gesprek met” Oud Oranje en oud hdm Dames1 speelster Martine Ohr

Wat deed je bij hdm?

Martine vertelt dat zij met het marinegezin op tienjarige leeftijd van “het einde van de beschaving”, Den Helder, naar Den Haag verhuisde. Haar familie was sportief aangelegd. Martine zelf werd als kind gevraagd door de jongens in Den Helder, om mee te doen bij het straatvoetbal, ze wilde graag op een voetbalclub, maar in die tijd was meisjesvoetbal nog niet mogelijk. Hockey leek in praktijk de meest geschikte sport, en HDM werd, samen met haar 1 jaar oudere zus Merel, haar club , ook door enthousiasme van HDM vrienden van haar ouders (HDM familie Versteegh).

Ze bleek het spel goed op te pakken en gaandeweg kwam ze in steeds hogere teams, als vanzelf belandde ze via de B en A selectie in het Jong Oranje. Martine merkt op dat ze in die tijd heel anders omgingen met de druk van de wedstrijden en voorbereidingen. Een paar uur voor de wedstrijd werd er nog in een cafetaria (Mac Donald) “een vette hap naar achteren gegooid”. Haar HDM dames 1 team werd een lange periode gecoacht door Hans Poederbach. Ze heeft er heel goede herinneringen aan. Zijn gebulder liet ze vrijelijk langs zich gaan, maar de inhoud er achter nam ze serieus.  Ze speelde samen met haar één jaar oudere zus Merel, die befaamd was om haar snelheid en haringtruc! Merel werd trouwens al snel als 15 jarige voor het dames 1 elftal gevraagd en is, in tegenstelling tot Martine, (30 jaar later) nog steeds actief in verschillende comités bij HDM.

Het combineren van sport, school, later studie en werk leek Martine relatief gemakkelijk af te gaan, waarbij ze zich ook vaak in het feestelijke HDM kon storten met haar vriendinnen. In die tijd kon dat nog heel goed, HDM was als een familie!

In 1983 werd ze, tijdens een internationaal zaalhockeytoernooi op HDM, benaderd door Gijs van Heumen, de toenmalige bondscoach van Oranje. Dat resulteerde in haar komst in de selectie van Oranje. Ze mocht mee naar het WK van Kuala Lumpur.  “Ik vond, al wist ik niet waar in hemelsnaam Kuala Lumpur lag, het allemaal geweldig en de sfeer onderling was heel goed. Iedereen ving elkaar op en voor mij waren vooral Margriet Zegers en Marieke van Doorn daarin een voorbeeld. Het was een erg ontspannen en vrolijke tijd, alhoewel we ook daar al de realiteit van sloppenwijk naast ons dure hotel onder ogen moesten zien.”

Hierna volgde het onwerkelijke wereldwonder: de Olympisch Spelen in 1984 van Los Angeles, een droom: “Pas in het vliegtuig wist ik dat het echt was. Het team bestond uit verschillende karakters, die elkaar in hun waarde lieten. Het was zeer hecht en we wonnen veel”. Ze werd, als bankzitster, maar niet opgesteld, maar mocht uiteindelijk pas de laatste beruchte 2 minuten voor het einde van de laatste wedstrijd erin, zodat ze toch nog de gouden plak om haar nek gehangen kreeg. Maar ook zonder die gouden medaille zou het geweldig zijn geweest om daar, ondergedompeld in al die culturen, te zijn.

Na Los Angeles volgde het WK van 1986 in eigen land en in 1988 Seoel, haar 2e OS. Inmiddels studeerde ze Strafrecht, maar kon het nog prima combineren met hockey, haar zelfdiscipline werd er alleen maar groter door. Tijdens de verplichte rust-/slaapmomenten zat ze soms te loeren in de boeken. Ze waren wel minder succesvol in Seoel en werden (slechts) 3e. Men moet zich voorstellen dat er toendertijd veel minder concurrentie was dan nu en straks bij het WK van 2014 in het Haagse voetbalstadion Kyocera, vol uitzinnige HDMfans.

Na Seoel is ze gestopt met het Nederlands, maar HDM bleef immer haar cluppie, wat een keet met vriendinnenteamgenoten, die elkaar overigens nog steeds zien op mooie jaarlijkse weekenden in Bergen aan Zee (elkaar’s ouwe lijven, manke poten expres vloerend bij het voetballen in het duinveld!) Bekende (oud dames 1HDM)namen: Esther van Sas, Mariette Kuyper, Mascha van Grieken, Bouwien van Lomwel, Merel Ohr, Anna Galema, Ryanne van der Eijk.)

Eind 1990 werd ze teruggevraagd voor Oranje, kwam dat prachtig uit zo vlak voor de Olympische Spelen in Barcelona! Het werd helaas een domper: “een strafkamp” en door interne (groeps)strubbelingen werd het team 6e . Het vroegere ongedwongen karakter en het plezier in het spel bleek niet van de grond te krijgen. Na deze spelen was het echt afgelopen met de verplichtingen: een nieuwe heerlijke fase vol vrijheid brak aan!

Wat doe je nu je niet op hdm bent?

“Ik werk bij het Openbaar Ministerie in Den Haag met als vakgebied het (jeugd)strafrecht (waarin zich veel leed afspeelt en de beschermende wereld van het hockey of uberhaupt een sport geen vanzelfsprekendheid is). Verder ben ik getrouwd met mijn (outdoor)man (geen hockeyvent!) en verknocht aan onze liefste kinderen: dochter Sanna van 19, (feestend in het verre Groningen)  en zoon Tom van 17, die in A2 van HDM speelt.”

Wat moeten anderen over hdm weten?

“Hele fijne sociale club, waar iedereen welkom is: mijn (pre en postpuber)tijd hier is geweldig geweest! Daarnaast herinner ik me ook nog iets bijzonders: ( ik geloof 15 jaar jongere) Minke Smabers, toendertijd 4 jaar oud, stond met een stickje langs de kant te ‘pielen’: zo gaaf dat talent en later een van de bekendste middenveldhockeysters in het Nederlands team.”

Heb je nog een wens voor hdm?

Ik hoop dat het een gemixte club blijft met een grote diversiteit aan mensen waarbij het, naast presteren om de lol in de sport gaat. Presteren hoort er zeker bij, maar het creatieve spel behouden,  gezelligheid en sportief gedrag is minstens zo belangrijk.

Wie zou je graag in deze rubriek zien?

Bouwien van Lomwel (haar moeder was overigens een van de beste coaches van ons cluppie)