TEKST: MARJOLIJN ENGELSMAN     FOTO'S: SOPHIE OVERGAAG

Alles ging volgens plan van start, maar toen Sophie en haar zeilmaatjes midden op zee zaten, had de coronacrisis ook het Caribisch gebied bereikt. De Wylde Swan kon nergens meer aanleggen; de plannen moesten worden omgegooid... vorige week kwam Sophie weer thuis, na ruim 8 weken op zee. Wij zijn natuurlijk heel nieuwsgierig naar haar verhaal; tijd voor een vragenvuur!

Hoe kwam je erbij om mee te gaan met ‘Masterskip de Wylde Swan’?

Ik hoorde ooit van een klasgenootje over ‘School at Sea’, dat is ook zoiets, maar dan zit je nog veel langer op een zeilschip. Ik ben gaan googelen en kwam hierop uit. Ik heb er lang naartoe geleefd. We moesten het regelen met school en geld bij elkaar sparen met vakantiewerk en crowdfunding. Wij zaten met 24 scholieren van 4 en 5 havo/vwo uit heel Nederland en een ervaren crew op het schip. Ik had wel wat zeilervaring, van vakanties met mijn ouders op een zeilboot, maar je hoefde geen ervaring te hebben om mee te gaan.

Van waar vertrokken jullie met het schip?

We vertrokken vanuit Sint Maarten en zouden naar Havana (Cuba) zeilen. Eerst een rondje langs de Bovenwindse eilanden, en dan de oversteek maken naar Jamaica en Cuba. 

Hoe kwamen jullie erachter dat de coronacrisis ook in het Caribisch gebied was aangekomen?

We waren bezig met ons rondje langs de Bovenwindse eilanden. Het verst waar we zijn gekomen was het eiland Canouan, en toen we bij Saint Lucia aankwamen, was dat de laatste plek waar we nog aan land konden. Daar werd besloten dat we niet door zouden gaan naar Jamaica en Cuba, maar terug zouden varen naar Nederland. De reis zou dus wat langer gaan duren!

En wat dacht je toen..?

Ik vond het al vanaf het begin een spannend avontuur, maar niet iedereen vond het even leuk.  Het was natuurlijk jammer dat we niet verder konden. Sommigen moesten ook even wennen aan het idee dat we de Atlantische Oceaan gingen oversteken. Hoe lang zou het gaan duren,en we zouden wekenlang bijna geen contact hebben met het vasteland? Maar we hadden vertrouwen; de crew heeft veel ervaring en het schip is erop gebouwd. Uiteindelijk zijn twee mensen teruggegaan met het vliegtuig en met de rest van de groep voeren we naar Nederland.

Hoe bereidden jullie je voor op de lange reis op zee?

We bleven een aantal dagen liggen in de haven van Saint Lucia. Daar mochten we nog van boord, dus hebben we eten, drinken en diesel ingeslagen. En warme kleren want we hadden alleen maar T-shirts en korte broeken ingepakt! We hebben op Sint Maarten nog iets technisch opgehaald voor de boot waarna we via de Azoren, onder Engeland door naar Nederland zijn gevaren.

Hoe vond je het, varen dwars over de Atlantische Oceaan?

Eigenlijk merk je er niet echt veel van: ik had steeds het idee dat er vlak achter de horizon nog wel een eiland zou opdoemen, maar dat was niet zo. Als je erover na ging denken: kilometers water onder je en geen land in de wijde omtrek, dan was dat wel een raar idee. We kwamen midden op de oceaan weinig schepen tegen. Als we een schip zagen, was dat echt iets bijzonders. Het grootste verschil met varen bij land was dat we bijna geen contact konden hebben met de buitenwereld. Eén keer per week schreven we via Sailmail een bericht van 500 woorden aan onze ouders, en één keer per week stuurden zij ons dan een bericht terug. Dat maakt je band met de mensen op het schip wel sterker.

Hoe verliepen de dagen op de Wylde Swan, op open zee?

We hadden een vaste regelmaat: om zeven uur opstaan, tussen acht en twaalf uur schoolwerk maken. Dat hadden we allemaal van onze school mee gekregen – ik had al het schoolwerk van mijn school (Gymnasium Sorghvliet) voor vijf weken ingescand. Er was een begeleider mee die je kon helpen en erop toe zag dat we ons werk deden. Soms was je eerder klaar, dan kon je bijvoorbeeld de koks helpen om brood te bakken. Na de lunch was het ‘Happy Hour’, dan gingen we het schip schoonmaken. Met muziek aan was het best gezellig om het dek te schrobben.

’s Middags kregen we een les van crew-leden op het dek. Daar leerden we over de natuur, de oceaan, over de sterren. Dat vond ik eigenlijk wel een beetje saai: het was precies op het heetst van de dag, en je had de hele ochtend al schoolwerk gedaan. Normaal gesproken hadden we op die momenten excursies gedaan op de eilanden, dat was natuurlijk wel een beetje jammer... maar ja, uiteindelijk was het wel leerzaam en veel anders was er voor ons toch niet te doen. Daarna was er tijd om even in je hangmat te hangen of spelletjes te spelen.

Na het eten hadden we om de beurt ‘wacht’, dan moest je samen met twee crewleden opletten of alles nog goed ging met de boot en het weer en de wind in de gaten houden. Dat vond ik wel leuk, want dan was je echt bezig met het zeilen.

‘s Nachts sliep je in je eigen ‘Bunk’, een smal stapelbedje in de wand van het schip. Ik ging ook weleens slapen in één van de hangmatten; dat vond ik best lekker slapen: als je schuin ging, merkte je daar niets van.

Hoe was de sfeer op het schip?

Een aantal dagen was het bijna windstil en dan is het varen echt saai, maar we maakten het gezellig en iedereen was superlief voor elkaar. Rond de Azoren begon het harder te waaien, toen werd het wel spectaculair. Als je naar buiten ging, moest je je met een lijn vastklikken aan de reling, zodat je niet overboord kon vallen. Ik ben nooit echt bang geweest. Het was wel spannend, maar dat maakte het juist ook leuk.

De laatste weken was het meegenomen schoolwerk al af, en werden wij als trainees ook ingedeeld om zeilshifts mee te draaien. Ik heb ook aan het roer gestaan. Het was wel gaaf om zo intensief met het zeilen en varen bezig te zijn. Op het laatst moesten we een heel stuk tegen de wind in varen, dan ging het schip op de motor op de automatische piloot en liet de crew het schip helemaal aan ons over. Ze hielden natuurlijk wel een oogje in het zeil maar het ging heel goed, dat was heel leuk om samen met de trainees te doen.

Zijn jullie onderweg dieren tegengekomen?

Ja! Toen we vanaf de Azoren richting Engeland voeren, zagen we vlakbij de boot een enorme walvis opduiken. Dat was echt mooi, hij kwam vlakbij de boot naar boven. En toen we onder Engeland door voeren, zwom er een hele school dolfijnen mee, wel een stuk of veertig en we hebben ook een kleintje gezien. Een supergaaf gezicht!

Wat is je mooiste herinnering aan de reis?

Ik heb veel mooie herinneringen aan de reis. Het was echt bijzonder om zo lang met 40 mensen op een schip te zijn en dit samen mee te maken. Maar het mooiste was toch wel de wandeltocht naar Boiling Lake op het eiland Dominica. We dachten dat we vier uur zouden gaan lopen, maar het bleek een tocht van 8 uur te zijn. Het was zo prachtig, zo groen en we hadden heel veel lol tijdens de wandeling, en de mensen op Dominica zijn zo aardig. Dat was een hele bijzondere tocht.

En hoe was het om weer thuis te komen?

We kwamen aan in Harlingen, daar werden we opgehaald door onze families. Het was wel heel gek om in Nederland te komen, waar iedereen 1,5 meter afstand van elkaar hield en ik niet meteen al mijn vriendinnen kon zien en knuffelen. Maar ik begreep dat het voor hen al normaal was en ik ben wel blij dat we op de boot geen 1,5 meter afstand hoefden te houden.

Maar nu is het in Nederland gelukkig alweer wat soepeler en ben ik er wel aan gewend. Ik was wel heel blij dat ik weer gewoon lekker kan douchen en kan kiezen uit alle frisse schone kleren in mijn kast – dat is wel even anders dan leven uit een kist met vieze en vochtige kleren. En nu kunnen we ook weer eten en drinken wat en wanneer we maar willen, superfijn!

Heb je weer zin om te hockeyen?

Ja, best wel, ik ben eigenlijk ook wel blij dat ik niet de enige ben die zo lang niet getraind heeft.. zo loop ik niet zoveel achter. Ik was voor de reis een beetje bang dat ik terug zou komen en er dan niets meer van kon. Maar nu heb ik niet zoveel gemist en beginnen we allemaal weer opnieuw.

En.. zou je deze reis nog een keer over doen, zoals het nu ging?

Ja, absoluut. Zeker met deze groep mensen, we hebben elkaar zo goed leren kennen. Dit ga ik nooit meer vergeten. En ik heb ook alweer veel zin in zeilen!