Typerend voor Franklin waren zijn ogen. Aan die ogen kon je altijd zien hoe zijn pet stond. Het liefst zagen we zijn pretogen. Glunderend van plezier als tijdens de wedstrijd zijn plannetje op de juiste manier door ons werd uitgevoerd en succes opleverde.

Maar ook vaak na de wedstrijd aan de bar met goed gezelschap om hem heen, en een whisky in de hand. Gesprekken, veel over hockey, maar ook over tactieken van andere sporten, politiek, didactiek, eten, muziek, (reis-) ervaringen ... etc. En tijdens de MEP- toernooien, als je ontdekte dat je, ook al had je nooit op dansles gezeten, toch heel goed de salsa konden dansen. Maar dan moest je Franklin wel volgen;-)

Die ogen konden ook anders staan. Als het niet ging zoals hij wilde. Het team niet lekker liep, als speler je taak niet uitvoerde. Of als er 'vies' werd gekookt na de vrijdagtraining. Hij bedoelde dan zonder aandacht en passie. Dan had je een slechte aan Franklin. Hij hoefde eigenlijk dan niets meer te zeggen, maar deed dat dan toch nog. Je liet het wel uit je hoofd om dezelfde fout nog een keer te maken.

Wanneer je 'je leven' had gebeterd, kreeg je een compliment, altijd met een knipoog of een grap, zodat het leermoment je bij bleef.

Verder leerde hij ons zijn basisregel: 'Niet rouwen', nadat je balverlies had geleden, maar tackleback in te zetten. Door te hockeyen. Door te leven.

Wij leven door en zijn ogen blijven ons altijd bij. Ze herinneren ons aan de fijne tijd die we met Franklin hebben gehad.

Carien Smulders en Marleen van der Pas