Frans Fiolet

Den Haag 20 juli 1939 - Arnhem 14 december 2024

Frans was samen met Jan Veentjer mijn jeugdidool op HDM. Helaas heb ik nooit met hem samen in heren 1 gespeeld.

Het karakter en de kracht waarmee Frans de toen nog echte groene graszoden onder zijn machtige voeten deed pletten en het gemak waarmee hij de ballen van zijn stick liet wegvliegen, waren een unicum op HDM. Zelden heb ik een speler gezien die zoveel - toen nog - strafbully’s en later strafballen wist te verzilveren.

Frans won met heren 1 veel wedstrijden voor HDM en was vaak de man van de beslissingen in promotiewedstrijden. Hij was altijd sportief en vriendelijk voor jeugdspelers en werd samen met Jan Veentjer als eerste lid van verdienste van HDM. Zo terecht, want hij zette HDM op de sportieve kaart.

Frans kwam bijna 50 keer uit voor Oranje. Destijds werden er veel minder interlands gespeeld, tegenwoordig zou hij qua interlands ruim over de 100 zijn gegaan. Ik herinner mij dat hij na de Olympische Spelen in 1964 in Tokio terugkwam met een aantal groene Maharadja sticks. Ik mocht er 1 uittesten als 12-jarig jongetje. Frans kon daarna helemaal niet meer stuk voor mij. Ook ben ik vaak met zijn ouders (oom Ton en tante Christie) gaan kijken in het Wagenerstadion als Frans weer in Oranje schitterde. Wat een uitstraling had hij! Zijn stem was altijd net zo krachtig als zijn handdruk: luid en ferm. Dat was ook een handige tool voor het coachen en trainen waar hij zich na zijn hockeycarrière op toelegde.

Later, toen ik was voorgedragen als Batavier en Frans dat allang was geworden door zijn staat van diensten, kwam Frans mij wel vertellen dat ik wat minder moest praten in het veld, anders zou het toch een moeilijke procedure worden om mij Batavier te maken. Dat was Frans ten voeten uit. Recht door zee en zeggen waar het op staat. Frans heeft ook lange tijd nog contact gehouden met de coaches van HDM om ze haarfijn te wijzen op zaken die er verbeterd konden worden in het veld. Ook de huidige bondscoach werd vaak door Frans voorzien van allerlei aanwijzingen via de email.

Helaas was Frans de laatste jaren slecht ter been geworden en zelfs zijn geliefde golfsport kon hij niet meer beoefenen. Het lichaam had hem in de steek gelaten, het werd allemaal te zwaar, maar zijn geest was nog vlijmscherp. Fijn dat hij in het voorjaar nog met Judith op de seniorenborrel was.

Een groot HDM’er is niet meer, maar zijn naam en geest zullen altijd verbonden blijven aan de club.

Judith, kinderen, kleinkinderen en verdere familie, het was verwacht en onverwacht, beide maakt het niet makkelijk voor jullie. Het gemis zal groot zijn.

Edwin van der Heide